Vorig jaar heb ik Samuel ook bezocht en eerlijk gezegd heb ik me het hele afgelopen jaar best zorgen om hem gemaakt.
Hij zat er vorig jaar niet zo goed bij, het was lastig voor hem zijn plaats te vinden binnen het team waarvan de meesten daar al langer werkten.
Ook waren de werkomstandigheden zwaar: veel materialen waren oud, vies of kapot.
Daarnaast was hij nog onzeker en gaf aan eigenlijk altijd bang te zijn voor het moment dat er een moeder wordt binnen gebracht die hij niet zal kunnen helpen.
Toen ik hem sprak besefte ik dat dit is wat we als ‘Adopteer een Vroedvrouw’ vragen: werken op afgelegen plekken onder vaak moeilijke omstandigheden.
Een Nederlandse vroedvrouw zou het hier nog geen dag uithouden.
Gelukkig hoorde ik via Melaku (zie verder)  af en toe iets over hem maar eerlijk gezegd had ik toch niet verwacht dat hij er nog zou werken.
Het was dan ook een enorme verrassing om bij aankomst in Dalidakt een heel andere Samuel te zien.
Trots en zelfverzekerd, maar nog altijd zeer bescheiden en zo vriendelijk, leidt hij ons rond in zijn nieuwe ‘Moeder en Kindkliniek’.
In overleg met het gezondheidsbureau heeft hij een gloednieuw gebouw in gebruik mogen nemen waardoor hij nu helemaal zijn eigen plek heeft.
Met een klein budget probeert hij alles netjes voor elkaar te krijgen, met bijvoorbeeld zeil op de vloer en plastic hoezen over de matrassen ter bescherming.
Iets wat hier zo vanzelfsprekend is kost daar allemaal veel moeite.
Ook is er sinds een paar dagen een tweede vroedvrouw komen werken. Ondanks dat zij net is afgestudeerd en dus nog niet veel ervaring heeft is het toch fijn om het werk en de verantwoording te kunnen delen.
Verder heeft Samuel kortgeleden de BEmOC opleiding en nog een aantal andere kortere cursussen kunnen volgen waardoor hij nu beter is voorbereid op het werk.
Hij vertelde me welke complicaties hij behandeld had en hoe, en dat alles goed was afgelopen. Een vrouw, die hij had moeten doorverwijzen naar het ziekenhuis in Woliso (enkele uren met de auto, Samuel had twee waak infusen bij haar ingebracht voor vertrek), was na haar terugkeer in het dorp bij Samuel in de kliniek langs gekomen om te vertellen dat het goed met haar ging en om hem te bedanken. Fantastisch!
Omdat hij nog geen goed kooktoestel had om zijn instrumenten op uit te koken hadden we in de hoofdstad een mooi exemplaar voor hem aangeschaft, waarmee hij dan ook trots op de foto ging.
Zijn plan voor de komende tijd is om in een van de kamers een ‘mother waiting room’ te openen voor zwangere vrouwen die ver van de kliniek wonen. Dit zal zeker gebruikt worden nu de regentijd eraan komt.
De bedden en matrassen heeft hij al kunnen aanschaffen, wij hebben bijgedragen voor lakens en dekens.
En ook in Dalidakt gaan we het water probleem aanpakken.
Samuel was erg blij met alle meegebrachte spullen, waaronder ook een solar zaklamp.