Bezoek aan Dakuna Health Center nabij Endebir, dat gerund wordt door de Franciscaner Zusters.

Zuster Wengelawit heeft hier sinds twee jaar de leiding, zij is een bijzondere vrouw en het gezondheidscentrum is schoon en goed verzorgd en georganiseerd. Er werken momenteel drie vroedvrouwen: Sr. Kebebush, die in 2014 in Woliso afstudeerde en met wie ik veel heb gewerkt en gestudeerd. Het was heel fijn haar weer te ontmoeten! Tarikwa (Adopteer een Vroedvrouw) en Senait zijn uit de 2016 groep.  Momenteel zijn de verloskamers in het algemene gebouw, wat niet ideaal is i.v.m. het risico op infecties en de wens van Zuster Wegelawit is dan ook om een apart gebouwtje te realiseren voor de Moeder- en Kindzorg.
Wellicht kan Adopteer een Vroedvrouw daar iets aan bijdragen.

[Diavoorstelling tonen]

foto 1: De twee jonge vroedvrouwen: Tarikwa en Senait.
foto 2: De verloskamer. (nu ongeveer 35 bevallingen per maand).
foto 3: Sr. Kebebush en ik op weg naar de mother waiting room. De compound is schoon en er zijn veel bloemen. In iedere ruimte staat ook een vaasje met bloemen, dit wordt verzorgd door Sr. Wengelawit. Zij geeft aan dat dit helend werkt voor de mensen die in haar centrum komen.
foto 4: the Mother Waiting Room: hier verblijven moeders die ver weg wonen. Als de bevalling zich aandient zijn ze al in het gezondheidscentrum.
foto 5: De drie vroedvrouwen van Dakuna Health Center.
foto 6: Moeders uit de wachtruimte zitten buiten.

Jilela Health Center ligt 9 km van de verharde weg tussen Addis en Woliso.

We deden 2,5 uur over deze 9 km, zelfs met een 4 WD auto! Lopend doe je het misschien sneller maar het regende en we hadden veel spullen mee.

[Diavoorstelling tonen]

 
Op de foto’s Sufe, in 2016 afgestudeerd. Ze heeft geen ouders meer en komt uit een hele arme familie. Ze noemt mij haar moeder. Alle materialen die ze nodig heeft hebben we meegebracht: een goede bloeddruk meter, schorten, een beschermingsbril, zeep en een borstel, een hoofdlamp want er is geen electriciteit, een mooi t-shirt om in te werken, een horloge, een stuwband. Sufe kreeg ook een solar zaklamp. Verder de verloskamer, het kantoor waar ook de zwangerschapscontroles gedaan worden en Sufe’s (slaap-) kamer.
Ze heeft geprobeerd het gezellig te maken met een kastje aan de muur en glitterpapier voor de ramen, maar overdag drinkt het overige personeel hier ook koffie. Privacy heeft ze dus weinig. In de kartonnen doos zitten haar bezittingen. Het is ongelofelijk onder welke omstandigheden de mensen hier werken, en dan met zo’n lach en zo toegewijd!
Buiten voor het Health Center. Het water reservoir ligt op de grond. We gaan voor al deze Health Centers de water voorziening proberen te herstellen.

[Diavoorstelling tonen]

De grootste verrassing wachtte me in Amaya Health Center.
Vorig jaar bezocht ik Mergitu die ook in 2016 is is afgestudeerd.
Ze werkte daar samen met een andere vroedvrouw en had haar zaken al best goed voor elkaar.
Vorig jaar kwam ik haar werkkamer binnen toen ze een zwangere onderzocht, die dacht dat ik Mergitu’s moeder was omdat ze zo blij was mij te zien!
Grappig, want we lijken nou niet bepaald op elkaar!
Dit keer viel mijn oog op het mooie gekleurde kleedje waarmee Mergitu, dat dacht ik althans, een tafeltje had afgedekt, misschien met instrumenten, maar waarom daar, in de kamer waar ze controles doet.
Toen ik haar vroeg waarom die mooie doek over dat tafeltje lag, sloeg ze de doek een klein stukje terug, en keek me blij maar ook een beetje verlegen aan.
‘Een baby! Je hebt een baby’, riep ik uit! ‘Enkwam desalesh!’ ‘Gefeliciteerd’.
En ik bedacht dat ik me er bij binnenkomst wel over had verbaasd dat de tengere Mergitu ineens best flinke borsten gekregen had!
Haha, een dochter van drie maanden, gewoon mee naar het werk en de hele dag borstvoeding kunnen geven. Wat een luxe!
De vader bleek een verpleegkundige uit het zelfde centrum, Dawit, die zelf de bevalling van zijn vrouw had begeleid.
‘We waren lekker samen’, zei Mergitu, ‘de anderen waren allemaal vrij’.
Ook Mergitu was blij met de spulletjes die we bij ons hadden!
Tot volgende keer!

Vorig jaar heb ik Samuel ook bezocht en eerlijk gezegd heb ik me het hele afgelopen jaar best zorgen om hem gemaakt.
Hij zat er vorig jaar niet zo goed bij, het was lastig voor hem zijn plaats te vinden binnen het team waarvan de meesten daar al langer werkten.
Ook waren de werkomstandigheden zwaar: veel materialen waren oud, vies of kapot.
Daarnaast was hij nog onzeker en gaf aan eigenlijk altijd bang te zijn voor het moment dat er een moeder wordt binnen gebracht die hij niet zal kunnen helpen.
Toen ik hem sprak besefte ik dat dit is wat we als ‘Adopteer een Vroedvrouw’ vragen: werken op afgelegen plekken onder vaak moeilijke omstandigheden.
Een Nederlandse vroedvrouw zou het hier nog geen dag uithouden.
Gelukkig hoorde ik via Melaku (zie verder)  af en toe iets over hem maar eerlijk gezegd had ik toch niet verwacht dat hij er nog zou werken.
Het was dan ook een enorme verrassing om bij aankomst in Dalidakt een heel andere Samuel te zien.
Trots en zelfverzekerd, maar nog altijd zeer bescheiden en zo vriendelijk, leidt hij ons rond in zijn nieuwe ‘Moeder en Kindkliniek’.
In overleg met het gezondheidsbureau heeft hij een gloednieuw gebouw in gebruik mogen nemen waardoor hij nu helemaal zijn eigen plek heeft.
Met een klein budget probeert hij alles netjes voor elkaar te krijgen, met bijvoorbeeld zeil op de vloer en plastic hoezen over de matrassen ter bescherming.
Iets wat hier zo vanzelfsprekend is kost daar allemaal veel moeite.
Ook is er sinds een paar dagen een tweede vroedvrouw komen werken. Ondanks dat zij net is afgestudeerd en dus nog niet veel ervaring heeft is het toch fijn om het werk en de verantwoording te kunnen delen.
Verder heeft Samuel kortgeleden de BEmOC opleiding en nog een aantal andere kortere cursussen kunnen volgen waardoor hij nu beter is voorbereid op het werk.
Hij vertelde me welke complicaties hij behandeld had en hoe, en dat alles goed was afgelopen. Een vrouw, die hij had moeten doorverwijzen naar het ziekenhuis in Woliso (enkele uren met de auto, Samuel had twee waak infusen bij haar ingebracht voor vertrek), was na haar terugkeer in het dorp bij Samuel in de kliniek langs gekomen om te vertellen dat het goed met haar ging en om hem te bedanken. Fantastisch!
Omdat hij nog geen goed kooktoestel had om zijn instrumenten op uit te koken hadden we in de hoofdstad een mooi exemplaar voor hem aangeschaft, waarmee hij dan ook trots op de foto ging.
Zijn plan voor de komende tijd is om in een van de kamers een ‘mother waiting room’ te openen voor zwangere vrouwen die ver van de kliniek wonen. Dit zal zeker gebruikt worden nu de regentijd eraan komt.
De bedden en matrassen heeft hij al kunnen aanschaffen, wij hebben bijgedragen voor lakens en dekens.
En ook in Dalidakt gaan we het water probleem aanpakken.
Samuel was erg blij met alle meegebrachte spullen, waaronder ook een solar zaklamp.

[Diavoorstelling tonen]

Melaku was student van Adopteer een Vroedvrouw en is in 2014 afgestudeerd.
Tijdens de opleiding zag ik al snel dat hij buitengewone kwaliteiten bezit: hij is intelligent, beleefd, vriendelijk, collegiaal, leergierig en gaandeweg zijn studie kwam ook heel duidelijk naar voren dat hij zeer goed in staat is om theoretische en praktische kennis over te brengen, niet in de laatste plaats door zijn rustige en niet autoritaire houding. Hierbij valt het appeltje ook in Ethiopië niet ver van de boom: zijn vader is zijn hele werkzame leven onderwijzer en hoofd van een basisschool geweest.
Ik wilde Melaku dan ook heel graag ‘dicht bij me houden’ en had het idee om hem, als hij dat ook zou willen, de docenten opleiding te laten volgen zodat hij , samen met Selaam, meer en meer mijn rol zou kunnen overnemen.
In september gaat hij naar het vierde en laatste jaar van zijn studie. Hij behaalt alleen maar hele goede resultaten. Ieder weekend gaat hij naar school in Woliso en door de week geeft hij les op school, zowel in theorie (in klas- en praktijklokaal) als in de praktijk, op de verloskamers en op de kraamafdeling.
De afgelopen periode, toen ik niet kon reizen vanwege de noodtoestand, heeft hij op mijn verzoek, voor zover mogelijk, de contacten met de afgestudeerde vroedvrouwen onderhouden en tijdens dit bezoek heeft hij min of meer officieel de rol van tussenpersoon aanvaard.
We gaan samen kijken naar een goede werkplek voor de vijf derde jaars studenten die in augustus afstuderen, de drie studenten volgen die hopelijk overgaan naar het tweede jaar, en verder met het plannen van bezoeken aan meerdere health centers en het inventariseren van de behoeftes, zowel in materialen als in scholing. Ik ben heel erg blij met deze samenwerking! Altijd al geweest!

[Diavoorstelling tonen]

Bezoek aan het Fistula Hospital in Addis Abeba, aan Desta Mender (Village of Joy) en aan het Hamlin College of Midwifery.
We brachten in de hoofdstad ook nog een bezoek aan het Fistula Hospital, ook wel bekend als ’the hospital by the river’.
Ik had het geluk Dr. Catherine Hamlin, die ik al 25 jaar ken, nog even te mogen ontmoeten en spreken! En haar de typisch Nederlandse stroopwafels te overhandigen, waarvan ik weet dat ze haar favoriet zijn.
We hadden veel incontinentie materiaal meegenomen uit Nederland, iets wat daar heel welkom is omdat veel vrouwen eerst geruime tijd moeten aansterken voordat ze geopereerd kunnen worden.
Dr. Catherine is inmiddels ver in de 90 en al 60 jaar als gynaecologe werkzaam in Ethiopië. Zij heeft, samen met haar inmiddels overleden echtgenoot, haar hele leven in dienst gesteld van de Fistula patiënten in Ethiopië, die dankzij een, vaak eenvoudige operatie weer een menswaardig leven kunnen leiden.
In ‘Desta Mender’, een dorp iets buiten de stad wonen de vrouwen die (nog) niet kunnen terugkeren naar hun dorp, meestal omdat ze met een stoma moeten leren leven.
Hier wordt gewerkt aan hun terugkeer in de maatschappij en het herwinnen van hun zelfstandigheid door het leren van een bepaalde handvaardigheid, of het werken in de groentetuin of het restaurant.
Wij aten daar een heerlijk spaghetti met verse tomatensaus en versgebakken broodjes!
Ook kregen we een rondleiding in de school voor vroedvrouwen en spraken we over de verschillen en overeenkomsten met de opleiding van ‘Adopteer een Vroedvrouw’ in Woliso. Een zeer nuttige uitwisseling.

www.fistulahospital.nl.

In augustus en december 2017 zijn de eerste vier studenten afgestudeerd in het verre zuiden van Ethiopie.
Een in Arba Minch, Armie Ayika, zij is inmiddels aan het werk in South Omo.
En drie in Mizan Aman: Netsanet Abebe, Jemilla Seid en Elshaday Anteneh, hier op de foto met Lode van Reedt van de Bilma Foundation en Ato Adane, zijn counterpart in Ethiopie.
Deze drie zijn in Bench Maji aan het werk.
Twee van deze vier vroedvrouwen hebben gestudeerd met een studiebeurs van Adopteer een Vroedvrouw.

Dit is de in december 2017 verschenen bundel ‘100 Dagen Dichten’.
Er staan veel herinneringen in over mijn leven en werk in Ethiopië.
De opbrengst van de bundel komt dan ook ten goede aan ‘Adopteer een Vroedvrouw’.
Bestellen kan via: info@adopteereenvroedvrouw.org.
De kosten bedragen 15 euro + 4 euro verzendkosten.

Klik op de afbeelding voor een grotere weergave.

Op 5 augustus 2017 zijn er zes studenten met een beurs van Adopteer een Vroedvrouw afgestudeerd aan de opleiding tot verloskundige. Dit brengt het totaal op 36! Een druppel in de oceaan tegen moedersterfte! Binnenkort hopen we meer te horen over hun toekomstige werkplek. Alle zes zijn afkomstig van het platteland, en hebben aangegeven daarheen terug te willen gaan om te werken. We hopen ze daar in de toekomst te kunnen bezoeken. Gefeliciteerd Abebech, Aberash, Kolola, Meseret, Ayalnesh en Senait!
Met dank aan onze donateurs!

[Diavoorstelling tonen]